De appeltaart van hoop

Elke dag kletsen Oscar en zijn buurmeisje Meg urenlang met elkaar vanuit hun slaapkamerraam. Tot de ouders van Meg kiezen voor een avontuur: ze willen het druilerige Ierland tijdelijk inruilen voor Nieuw-Zeeland. Meg ziet het vertrek niet zitten, maar Oscar kan haar overtuigen om de nieuwe ervaring positief te bekijken. Ze beloven contact te houden. Maar aan de andere kant van de wereldbol blijkt dat niet zo eenvoudig. Als Paloma, het nieuwe buurmeisje, de plek van Meg inpalmt, neemt het leven van Oscar een dramatische wending.

Het boek start met de herdenkingsdienst voor Oscar. De jongen blijkt al een tijd vermist te zijn en iedereen neemt aan dat hij dood is. Enkel Meg, zijn vroegere beste vriendin, en zijn jongere broer Stevie weigeren de hoop op te geven. Vooral Meg kan niet begrijpen wat er de voorbije maanden kan gebeurd zijn met de zo vrolijke, positieve en appeltaarten bakkende Oscar. Hoe is het zo ver kunnen komen?

Sarah Moore Fitzgerald vertelt het verhaal afwisselend vanuit het perspectief van Meg en Oscar, zonder dat ze daarbij netjes de chronologie van de gebeurtenissen volgt. Om in de lijn van de titel te blijven, voelt het alsof je met mondjesmaat de benodigde ingrediënten verzamelt of je kruimeltjes informatie samen veegt. De helende appeltaarten van Oscar doen me even denken aan 'Chocolat' en de verstrekkende gevolgen van pesterijen herinneren me aan de Netflix serie '13 Reasons Why'. Als lezer wil je de naïeve, goedgelovige Oscar beschermen tegen de stereotype bitch met het goudkleurige haar.  Fitzgerald slaagde er meer dan eens in om prachtige volzinnen of een filosofisch pareltje neer te pennen. Als volwassen lezer verwacht je hier en daar meer diepgang, maar de jeugdige lezer zal daarover zeker niet struikelen. 'De appeltaart van de hoop' verdient absoluut een plek tussen de boekentips rond 'pesten'.