De goudvisjongen

Matthew houdt vanuit zijn slaapkamerraam de buurt nauwlettend in de gaten. Hij noteert het komen en gaan en heeft een duidelijk beeld van de dagelijkse routines van zijn buren. Zelf komt hij nog amper de deur uit want hij doet er alles aan om ziektekiemen te vermijden. Zo poetst hij zijn kamer obsessief en wast zijn handen tot bloedens toe met gloeiend heet water en antibacteriële zeep. Als de kleinzoon van de buurman plots verdwijnt, is Matthew de laatste die het jongetje levend en wel gezien heeft. Waar is het kleine kereltje naartoe? Terwijl agenten en journalisten zich op de verdwijningszaak storten, probeert ook Matthew zijn grenzen te verleggen.

'De goudvisjongen' was het schrijversdebuut van Lisa Thompson. Al onmiddellijk slaagde ze erin om sterke, waarheidsgetrouwe karakters neer te zetten. Matthew mag dan wel het hoofdpersonage zijn, ook de andere kinderen snakken naar begrip van de buitenwereld. Door de extra verhaallijn - de zoektocht naar de kleine Terry - is het boek veel meer dan enkel het relaas van een kind met een dwangneurose. Thompson slaagt er zelfs in om de nodige humor in het boek te verwerken en als een echte detectiveschrijfster verstopt ze hier en daar ook een extra aanwijzing. Absoluut een auteur die een eigen vlotte schrijfstijl heeft en je schijnbaar moeiteloos een blik in andermans hoofd schenkt.